Wat we tegenwoordig "westerse muziek" noemen, is in de loop van millennia veranderd in een gigantische opeenhoping van intellectueel afval gekruid met religieuze necromantie zonder dat iemand stopte om orde in deze puinhoop te brengen. Het misbruik van zoveel irrationaliteit heeft van muziek een verboden terrein gemaakt voor hen die de rede gebruiken en is alleen toegankelijk voor geheugen en herhaling. Muziek lijdt.
Van Pythagoras, die twaalf noten wilde bereiken door zeven reeksen van elk zeven noten te combineren, tot de monnik Guido van Arezzo die op het idee kwam om muziek met inkt op te nemen zodat zijn melodieën niet zouden degenereren wanneer hij van het ene klooster naar het andere ging. Hij bedacht de notenleer die onderworpen was aan de obsessie om te vermijden een vermeende vervloekte tritonus te spelen die Satan zou aanroepen en de goede christen naar de meest verschrikkelijke hellen zou slepen. Deze gebeurtenis maakte paus Johannes XIX enthousiast, die de universele aanhouding van hem goedkeurde. Een andere monnik mocht niet ontbreken, Miguel García alias "Padre Basilio" die aan het einde van de 18e eeuw zoveel snaren op de gitaar zette dat hij met het probleem kwam te zitten dat hij niet genoeg vingers had om drie noten met zes snaren te spelen met slechts vier vingers, dus wijdde hij zich aan het organiseren van geforceerde houdingen, zodat het nieuwe instrument niet al te slecht zou klinken. De meeste muzikanten lijken zich niet bewust te zijn van het feit dat we in de 21e eeuw leven, dat we tot twaalf kunnen tellen, dat we apparaten hebben om muziek op te nemen die beter zijn dan Chinese inkt, en dat we vijf vingers aan onze rechterhand hebben om te selecteren welke snaren om te spelen en niet om te spelen. alleen een misvormde stomp om ze te scheuren. We weten dat geluid wordt geproduceerd in het auditieve bewustzijn. We weten ook hoe we horen op basis van onze anatomie en we hebben neurowetenschappelijk onderzoek gedaan waarmee we harmonie hebben gedefinieerd op basis van subjectieve relatieve dissonanten en zelfs dat het belangrijkste, ritme, is wat muziek trekt. Muziek verschilt van lawaai in zijn eenvoud, en als er iets is dat een gezond brein meer haat dan complexe geluiden, dan zijn het de praktische toepassingen van irrationele theorieën die geen ruimte laten voor logica. Na meer dan veertig jaar te hebben besteed aan het proberen te begrijpen van het onbegrijpelijke, is de tijd gekomen om een muziektheorie te ontwikkelen die het simpele op een eenvoudige manier uitlegt. Zo eenvoudig dat het deze prachtige kunst toegankelijk maakt voor iedereen die wat tijd heeft en zin heeft om plezier te hebben.