Ta druga księga Dīgha Nikāya, czyli Zbiór Długich Dyskursów Buddy, zbiera 17 sutt, które w tym przypadku nie odpowiadają słowom samego Buddy, ale są późniejszymi kompozycjami, które w końcu zostały włączone jako zbiór kanoniczny.
Najważniejszym dyskursem w tej książce jest Mahasatipatthana, czyli Wielki Dyskurs o Podstawach Praktyki. Sutty DN 18, DN 19, DN 20, DN 21, DN 23 są fałszywymi suttami. Są one oznaczone podwójną gwiazdką (**). Powtarzające się tematy w fałszywych suttach z uzasadnieniem mizoginii, takie jak np. tłumaczy, że trzeba wyrzec się kobiecości aby odrodzić się jako mężczyzna: 
Innym powtarzającym się tematem jest mitomania, w której próbują dopasować Buddę, podając go jako księcia... w republice. Albo że miał 32 znaki wielkiego człowieka, które czyniłyby z niego cyrkowego dziwaka. Nie brakuje też wyliczanki dobrych i złych rzeczy podobnej do listy przykazań, zakończonej czymś w rodzaju zaklęcia ochronnego.
Podobnie jak poprzednie i ze względu na swoją długość nie są to dyskursy wygłaszane przez Buddę. W tym przypadku są to długie sutty pomyślane jako wsparcie dla misyjnej pracy bhikkhusa wśród obcej dla Nauk publiczności.
Poza tymi dwoma suttami wyróżnia się DN 24: O Pāṭikaputta, zabawna opowieść o szyderstwie z głupca. DN 28: Inspiring Confidence, jest wyliczeniem tego, jak dobrze Buddha wyjaśnia nauczanie i jego wyższość nad innymi. Sama Mahasatipatthana i dwie ostatnie suty czynią tę książkę wartą uwagi.