Pierwsza księga Dīgha Nikāya, Zbiór Długich Dyskursów Buddy, zbiera 17 sutt, które nie pasują do typowego formatu dyskursów, ale są zgrupowaniami powstałymi wieki później, zarządzającymi klasyfikacją kolejnego kanonicznego zbioru.
Podczas gdy sutty ze zbiorów kanonicznych: Saṁyutta, Majjhima i Anguttara Nikayas, mają na celu wyjaśnienie słowa, doktryny i nauczania Buddy, a także dostarczenie pewnych poszlak, ta książka natomiast jest heterogeniczną kompilacją diatryb przeciwko różnym wierzeniom, które ścierały się z rodzącym się buddyzmem.
Diatryba, czyli "debata", to nazwa nadana krótkiemu dyskursowi etycznemu, szczególnie typu komponowanego przez filozofów cynickich i stoickich. Te popularne lektury moralne miały często ton polemiczny skierowany przeciwko jednostkom lub grupom społecznym. W tym przypadku nie pozostawiają bez ataku żadnej ówczesnej społeczności, przekonań, wiary czy religii.
Książka ta wydaje się być skomponowana tak, by mogła być przekazana buddyjskim misjonarzom, by mogli ją wykorzystać jako podręcznik do debaty przeciwko innym religiom w celu zdobycia wyznawców. Taki jest ton większości pierwszych trzynastu dyskursów. Nie pogardza się ani mitomanią, ani militariami, które indyjska publiczność zawsze tak bardzo lubiła.
Jeśli przestudiujemy ich strukturę, natychmiast zobaczymy, że są one całkowicie obce kanonicznym, a ich treść, ogólnie rzecz biorąc, składa się z oszczerstwa przeciwko jakiejś grupie religijnej, po którym następuje seria skrótów kanonicznych sutt wybranych bez większego kryterium...